1860’larda Paris Morgu’ndan geçen flâneur’lar (flanör: bir işi ve ivedisi olmayıp sakin bir biçimde sokakları gezen şahısları tanımlayan Fransızca bir kelime) için cesetlerin sergilenmesi ilgi cazip bir olaydı. “Bakma kültürü”nün yakaladığı bu söz, 19. yüzyılda ölülere bakmayı da içeriyordu.
Paris Morgu’nda isimsiz ve bilinmeyen cesetlerin kimliğinin tanımlanması için açık bir stant bulunuyordu. Sanayi ihtilali sırasında pek çok kişi ya güçlü kurallarda çalışmak ya da yeni icatları görmek için kenti ziyaret ediyordu ve kim olduğu bilinmeyen, yaşanan sayısız mekanik kazada pek çok kişi hayatını kaybediyordu. Ve bunlar da kentin bilinmeyenlerinin ortasına katılıyordu. Bu stant, çok geçmeden flanörler ortasında değerli bir uğrak noktasına dönüştü. Hatta İngiliz ziyaret listelerinde Ölüm Müzesi olarak yer alıyordu.
How Stuff Works’ün belirttiğine nazaran, Notre-Dame Katedrali’nin ardında bulunan Paris morgu, cesetleri tiyatro perdeli pencerelerin gerisine yerleştirdi ve kimin sergilendiğine bağlı olarak on ila yüz binlerce ziyaretçiyi çekebiliyordu.
Bu çok kaba bir uğraş üzere görünebilir fakat Taryn Cain’in Wellcome Koleksiyonu için belirttiği üzere, çağdaş çağda da kendi Paris Morgumuz denilebilecek bir standımız var ve global bir fenomen haline geldi. Tartışmalı Body Worlds sergisi, 40 milyondan fazla defa ziyaret edilen ve hatta bir Bond sinemasına bahis olan plastinasyon sürecinden geçmiş kadavraları sergiliyor.
Paris Morgu vaktinde cesetler tazeydi ve yalnızca değerli yerlerini gizlemek için kumaş şeritleriyle kaplıydı, lakin kıyafetleri üzerlerine asılarak merhumun hayatına dair bir anlık imaj sağlanıyordu. Fransız oyun müellifi Léon Gozlan’ın dediği üzere, “Başka yere en son modayı görmeye gittiğiniz üzere, oraya da boğulanları görmeye gidersiniz.”
Musée Grevin, yakın vakitteki cinayetlerin balmumundan canlandırmalarını sahneleyen bir “canlı gazete” yaratarak dehşetin çekiciliğinden yararlanırken, Paris Morgu, insanlara dehşeti canlı canlı sunarak meraklarını gidermek için bir adım daha ileri gitmiş üzere görünüyordu. Basın, son ölümlerin fecî detaylarını heyecanla izliyordu ve morg, okuyuculara kurbanları yakından görerek öyküyle daha fazla irtibat kurma fırsatı veriyordu.
Özellikle tanınan stantlardan biri, 1876’da Seine Irmağı’ndan ikiye bölünmüş “iki kesime bölünmüş kadın“dı. Cesetler sonunda sergilenemeyecek kadar çürümüştü ve iki hafta sonra onun yerine balmumu bir büst konuldu. Bu stant yüz binlerce kişi tarafından ziyaret edildi…
